miércoles, 28 de septiembre de 2011

Aprendín, que quén non te busca, non te vota de menos e quen non te vota de menos, non te quere. Que o destino determina quén entra na túa vida pero ti decides quén se queda. Que a verdade doe unha sola vez, pero a mentira cada vez que nos acordamos. Hay tres cousas na vida que se van e non volven nunca máis: As palabras, o tempo e as oportunidades. Por eso, valora a quén te valore e non trates como prioridade a quén te ten como opción.

domingo, 25 de septiembre de 2011

Quiero volver a ser una niña. Quiero volver a hacer tonterías sin herir a la gente. A reirme sin saber de que. A cojerle los colores de al lado sin pedir permiso.Porque los enfados solo duraban 2 minutos y despues ya empezabanos de nuevo a correr por el patio. Porque cuando ibas al parque te juntabas con niños a jugar y no te importaba quien eran, solo querias jugar. A ser novios pero en broma porque no nos importaba si nos besaramos o no,si nos abarazaramos o no, solo era un juego más. Porque cada día jugabamos con una persona distinta. Porque no sabiamos lo que era el dolor, los celos,el amor, el querer,el amar. Pero a menudo que creciamos empezamos a cambiar las Barbies por novios, a querer a alguien de manera distinta de otras personas,lo mirabamos con otros ojos,sentiamos sentimientos que no conociamos, nos extrañaba y nos lo preguntabamos a nosotros mismos lo que era eso. Teniamos dudas, que era eso? Esa cosa que a veces nos duele y otras veces estabamos euforicos de alegría, que si nos mira nos llena el corazon de euforia, que nos pone nerviosos, que cada vez que nos habla no le damos mirado fijamente a los ojos. Timidez. Alegría. Tristeza. Dolor. Euforia. Celos. Enfados. Dudas. Confusiones. Enemigas. Problemas.
Porque notas los cambios...

viernes, 23 de septiembre de 2011

No es que esté loca, es que escondo mi tristeza detrás de un puñado de risas, así me resulta todo más fácil. Y no, no es que no tenga problemas, o que las cosas no me afecten, es que yo las almaceno, las meto en una bolsa, y con cada risa, las intento enviar dentro, mas dentro, donde casi no las pueda ver, aunque tiene un inconveniente, de vez en cuando la bolsa... explota.!!

martes, 20 de septiembre de 2011

Que la luna no estará contigo eternamente

Hoy vengo con un objetivo diferente sí, el de dar las gracias. Pero no a mi mejor amigo, mi a mi mejor amiga ni a mi novio, no, a nadie. Voy a dar las gracias por lo que tengo en estos momentos, por aquellas cosas de las que siempre me quejo. Sé que muchas veces me deprimo yo sola, viendo las cosas malas, solo esas, o, exagerando un poco. Mil y una veces me he enfadado con quien no debía, con mis mejores amigas, o con mis padres. En estos momentos, solo quiero decir, que, aunque discuta más que a menudo con muchas de esas personas, quiero dar las gracias, por poder decir que los tengo a mi lado, por poder tener al menos una persona son la que contar. Porque sé que en estos momentos no soy la única que se queja de que el verano se ha acabado, pero piensa, ¿no crees que la tristeza de ahora, sea consecuencia de la felicidad del pasado? Somos tan egoístas que no somos capaces de ver lo que está y o está. Solo te digo una cosa, a ti, a quien lo lea. Que aunque suene a frase típica, date cuenta de lo que tienes, a tu familia, a tus amigas, a tu mejor amiga, a tu novio, un perro, lo que sea. Porque ahora, está ahí, pero mañana, puede que ya o esté, y ya será tarde para que te des cuenta.


domingo, 18 de septiembre de 2011

.

Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda. Mierda.

Creo que la he cagado.

sábado, 17 de septiembre de 2011

Simlee :)

Es así, no hay mas ahí que afrontar todo lo que te venga por encima con una sonrisa y todo con ganas, y con suerte porque la vas a necesitar, con ganas de vivir la vida al máximo, con 100% de adrenalina, y turbo, ganas de comerme el mundo antes de que me coma a mi, salir antes de que caiga un rayo, ser feliz, vivir, la vida y no hay mas eso es lo que pienso hacer a partir de ahora..

lunes, 12 de septiembre de 2011

Non consigo olvidar os meus putos errores :(

Seguramente non debería escribir esto aquí, nunha paxina pública, a que pode ir calquera persoa coa miña dirreción.. son consciente de que o poderá leer todo o mundo, ata tí se te propos facelo, pero.. correrei o riesgo xa que non encontro moitas outras vías cos que poder desahoarme desto. ¿Esto?. Si,  esto que chegei a facerche e que ao mellor tí conseguiches olvidar, pero eu recordo todos os días. Esto que non podo perdonarme e polo que chorei mañás, tardes e noites enteiras. E sí, estivome moi ben. Eso polo que o 14 de febreiro me da ganas de chorar.. porque foi a primeira vez que te fuches con outra. ¡San Valentín! Despois dese día.. xa non recordo nada. Apartír desa fecha todo o que nos sucedía era demasiado fuerte, e pensaba que cortando pois todo cambiaría. Pero non foi así. Mentras tí te pasabas os dias colocado, comendolle a boca entre outras cousas, e outras pavas.. eu intentaba olvidarte das formas máis locas que un pode imaxinalo. Ata chegar a perder o control de absolutamente todo. E non me podo queixar tampouco, ahora estamos genial, pero se poidera desexar algo, tan só unha última cousa, pois.. volvería ao 6 de marzo de 2010 e non cometería erros que ahora son irreparables. 


Tan só espero lograr olvidar toda esta mala racha, e que de verdade me consigas perdonar. Non tan só eso, senon moitas outras cousas que ti máis eu sabemos.

Perdón por todos os sufrimientos que che fixen pasar, polas decepcions que che dín, perdon por querer que me perdones.. algo que eu aínda non che perdonei, perdon por desilusionarte, angustiarte, facerche daño, por ser unha PUTA egoista, perdoname as veces que chorei por tí.. 












Sabes que eres o máis importante da miña vida, e sendo así, jodinte.. Pero non deixei de quererte nin un só minuto, nin tan siquera, un segundo, máis ben comezei a amarte máis.. cada día máis, si eso e posible. Ámote, e por ese motivo recordo todo esto cada noite.. por esto torturome a mín mesma por facerche algo que stou segura que ti non me farías jamás! Pero teño a esperanza de que o 5 de abril, é o dia en que todo comezou a ir outra vez been.. pero esta vez diferente, ésta vez sen facerche daño, entregandome da mesma forma que o fas ti. Se tivera que pasar unha segunda vez polo sucedido entre o 20 de febreiro e 5 de abril.. deixaría de sufrir para sempre, pero desta vez en serio.

domingo, 11 de septiembre de 2011

Quizáas esté loca, peero por él :)

Cerré la puerta de un portazo dejando claro que no quería volver a mirar al amor a los ojos.
Quizás lo hice inconscientemente porque inmediatamente después apareció él con su encanto descuidado y desapacible. Llamarme loca, porque os doy la razón... quizás lo esté, pero por él. No es por su pelo, ni su nacionalidad, por su estatura ni por sus manos... tampoco es por sus palabras o su boca... no es por nada de eso... me tiene tan loca que ni yo se porque es.
Es de las mejores historias... es de las de cuentos de princesas. Todo empezó sin querer sin pensarlo dos veces. Si hace dos años me hubieran dicho " él te va a enamorar, lo va a hacer con apenas tiempo... con cuidado en solo dos semanas. Te darás cuenta con una mirada, con un gesto, con una caricia", sin duda me reiría y llamaría loco al que me lo dijera.
Hoy, él me ha hecho volar sin alas ni viento. <3

sábado, 10 de septiembre de 2011

Y una habitación oscura de testigo.

...y hoy me levante con ganas de escribirte algo, pero no me atrevo! Y sabees? Sigo esperando unha respueestaa, pero tranquilo, ya no te tengo miedo, AHORA NO!!


-Pero por qué??!


viernes, 9 de septiembre de 2011

-Buenos días princesa, ¿qué te apetece hoy?
+Hoy me apetece tocar el cielo, pero simplemente con la yema de los dedos. Me apetece reír y llorar a la vez, pero que al reír sea de tristeza y al llorar de felicidad. Me apetece abrir los ojos por la mañana y que seas tú lo que vea al despertar, pero que cada día sea tan inesperado que no se haga rutinario. Me apetece soñar, pero que sea contigo. Me apetece soñar y no despertar nunca, únicamente para ver tu cara y luego volverme a dormir. Me apetece subirme a la cima de una montaña y gritar inimaginablemente fuerte, pero que nunca se me acaben las fuerzas. Me apetece subir a la moto de un desconocido para poder gritarle "¡bájame ya!", pero por primera vez, que haga caso. Me apetece bañarme en el mar siendo pleno invierno, pero sin miedo a resfriarme; me apetece saltar una ola tras otra mientras río a carcajadas. Me apetece volver a tener 3 años para hacer lo que me dé la gana, no tener sentido del ridículo y que me dé igual lo que piensen de mí, pero dándome cuenta de mis errores. Me apetece esconderme detrás tuya y que te gires antes de que pueda darte un susto, pero que te sorprenda igualmente. Me apetece volver a oírte decirme "te quiero", sí, pero que está vez sea de verdad, comprometiéndote conmigo, con que vas a estar a mi lado.
-¿Qué te apetecerá mañana?
+Que todo ésto sea algo más que un sueño y que algún día se cumpla. Algún día..

jueves, 8 de septiembre de 2011

Sé que me he equivocado muchísimas veces, que he tropezado contra piedras que podría haber evitado. Sé que la he jodido, y que por ello he sufrido. Pero estoy contenta, gracias a eso soy lo que soy hoy. Soy fuerte, valiente y extrovertida. Y no, no me importaría volver a equivocarme, porque cada equivocación ha conllevado una sonrisa y cinco lágrimas, pero me gusta sonreir, me gusta muchísimo. Y me caeré y me volveré a levantar, y volveré a caer, y volveré a levantarme. Porque cariño, no soy perfecta, pero tampoco pretendo serlo.

martes, 6 de septiembre de 2011

dieciocho :)

Sabes o que máis me gusta de ti? Qe antes de ser o meu mozo, eres o meu mellor amigo, o que lle conto todo, o que sabe como facerme rir cando eu so consigo chorar. Porque eres a persoa que máis se preocupa por mín, que me chama tan só pa recordarme que me quere, porque me encánta quedar a dormir escoitando a túa voz e despertar de madrugada e saber que estás ahí, escoitarte,  porqué me sabes poñer celosa sen darte conta.. e sabes que me reventa admitilo. Polas cousas bonitas que me dis, aínda que sea moi de vez en cando. Porque confias en mín e mo contas todo; os teus problemas pero tamén as risas cos amigos.. Porque sabes que sempre podrás contar conmigo, pase o que pase. Porqué me demostraches miles de veces que non debo preocuparme, pero é inevitable. Porque ao teu lado pasei os 512 días máis bonito da miña vida. Porque eres a persoa que máis quixen e podrei querer no que me resta de vida. Gracias por todos estos momentos que me fixeches vivir ao teu lado, e espero poder vivir aínda moitos máis. Ámote moitisimo. <3